Smári Snær Eiríksson f: 13/08/88
Endurminning úr barnæsku rituð í nóvember 2003.

Dagur í lífi mínu


26. október 1995. Ég vaknaði kl 4 um nóttina í lítilli holu. Ég hélt ég væri uppi á háalofti. Mér var ískalt. Ég vissi ekki hvar sængin mín var. Eftir smástund kallaði Grétar bróðir á mig og ég fór upp úr holunni og spurði hvað hafi gerst? Hann sagði að það hafi fallið snjóflóð á húsið og hann sagði mér að vera kjurr, og hann ætlaði að ná í hjálp. Ég sagðist vilja koma með honum en hann sagði við mig grátandi að ég ætti að vera kyrr og fór.

Ég fór aftur niður í holuna, ég heyrði alltaf einhvern hávaða og ég vissi hvað þetta var. Þetta var lítið fótboltaspil sem gekk á batteríum og gerði alltaf svo mikinn hávaða. Ég byrjaði að þreifa um í holunni og fann spilið og slökkti á því.

Eftir tvo klukkutíma heyrði ég í kalli frá Guðjóni (Guðmundssyni), ég kallaði á móti og eftir smástund kom maður sem heitir Einar (Guðbjartsson) og kallaði á mig og spurði hvort að það væri ekki í lagi með mig. Gróf hann mig út um glugga sem hann hafði brotið til að komast til mín og þegar ég kom út úr húsinu skar ég mig á glerbroti, en ég fann ekki fyrir því. Einar fór með mig á elliheimilið og þar voru mamma og pabbi. Ég hljóp upp stigann á elliheimilinu og tók utan um þau bæði.

Mamma spurði mig hvar Grétar væri og ég sagði að hann hefði farið til Magneu (Guðmundsdóttur) að ná í hjálp. Mamma trúði mér ekki fyrst en síðan hringdi hún í Magneu og þá var Grétar þar.

Eftir svona klukkutíma kom bíll og náði í okkur og fór með okkur út í mötuneyti (Fiskvinnslunnar Kambs). Þar vorum við alveg til klukkan átta um kvöldið og fórum þá með varðskipinu til Reykjavíkur.

Þessi dagur var versti dagur lífs míns.